ابوالفضل طریقه دار
یا ذبیح الله,
تو اسماعیل گزیده خدایى
و رویاى به حقیقت پیوسته ابراهیم
کربلا, میقات توست
محرم, میعاد عشق
و تو نخستین کس
که ایام حج را
به چهل روز کشاندى
((و اتممناها بعشر))(1)...
کاروان عشق به حرکت درآمد و از شهر رسول خدا(ص) رو به خانه توحید گذاشت. کاروانیان با بینشى عمیق از خود و هستى, سفرى از خویش تا حق کرده بودند و با قلبهایى پاکیزه و مصفا مى رفتند تا سفرهایى دیگر را بیاغازند: سفرى از حق تا خلق با عشق به حق و عطوفت و مهربانى به خلق, و سفرى از خلق و با خلق تا حق با عشق و درگیرى و صبر.
کاروان در هاله اى از نور به پیش مى رفت تا سرانجام پس از فراز و فرودهاى بسیار به سرزمین عشق رسید و این در دوم محرم سال 61 هجرى بود. به دستور امیر قافله عشق, عشاق فرود آمدند و خیمه ها را برپا ساختند. این خیمه و خرگاه کوچک در بیابان ((طف)) چونان نورى بر آسمان پرتو افشانى مى کرد. ذکر و نیایش و دعا, رشته اى بود که آنان را به معشوق متصل مى ساخت. فرشتگان فوج فوج فرود مىآمدند و آنان را به بهشت و رحمت الهى, بشارت مى دادند: ((ان الذین قالوا ربنا الله ثم استقاموا تتنزل علیهم الملائکه ان لاتخافوا و لاتحزنوا وإبشروا بالجنه التى کنتم توعدون.))(2)
چشمهاى آنان بر غیب باز شده بود و چالاکانه به آن سوى طبیعت, دست گشوده بودند. درخشش قلبهاى صیقلى این عارفان بر چهره و عزم و اراده و شمشیرشان متجلى بود و ترکیبى زیبا از حماسه و عرفان به وجود آورده بود.
روز موعود فرا رسید و مردان حق در نبردى نابرابر در میان غریو ((الله اکبر)) و چکاچک شمشیرها غیرت و شرف خود را به نمایش گذاشتند و منظومه اى بلند از حماسه, ایثار, فداکارى و عرفان سرودند.
از پس سالها و سده هایى که از سرایش این منظومه شگفت گذشته است اندیشورانى سترگ درباره آن سخن گفته و از جنبه هاى مختلفى بدان نگریسته اند: سیاستمداران از بعد سیاسى, مجاهدان از نظر حماسى, عارفان در نکته سنجى هاى عرفانى, فقیهان از دیدگاه فقهى, متکلمان از جنبه کلامى و خلاصه هر کس از دیدگاه خویش در آن تإمل کرده و به اندازه توان در رشد فرهنگ انسانى از آن سود برده است.
این تإملات و نظرگاهها اکنون در پیش دید همگان است و مى توان داورى کرد که هر یک از آنها تا چه حد در سوق دادن جامعه به سوى فرهنگ حسینى و علوى و در یک کلام, محمدى(ص) موثر بوده است. انصاف باید داد که از آن میان, زبان شعر و بیان ادبى در این فرهنگ سازى, سهم بیشترى داشته است, روشن است که منظور اصلى ما از زبان شعر, صرفا ترکیب واژه هاى آهنگین نیست بلکه موجهاى بلندى از عشق و ارادت سوزناک است که در هنگامه شور و وجد و حال از دریاى قلب سالک برمى خیزد و رستاخیزى از کلمه ها را در ذهن و زبان او برپا مى کند. این عشق, پاى اصلى سالک در وادى طلب است و عامل اصلى موسیقایى کلام که بدان جذبه مى بخشد.
آرى, زبان شعر و بیان ادبى در زنده نگه داشتن نهضت کربلا و شورانگیزى آن, سهم عمده اى داشته است و شاعران و نویسندگان ادیب و چیره دست در این میدان, تواناتر بوده اند.
اینک بنگرید هنگامى که محرم آغاز و هر کوى و برزن, سیاه پوش مى شود و مردم در خانه ها و تکایا به ماتم مى نشینند و دسته هاى عزا چون موجى در شهرها و روستاها و کوچه ها و خیابانها سرازیر مى گردند, هر کس به دنبال زبانى است که حالت خود را با آن زمزمه کند و به همراه آن سرشک خون از دیدگان, جارى سازد, آن زبان کدام است؟ استدلال و برهان؟ منطق و فلسفه؟ و... نه, هیچ یک از اینها زبان درون نیست, هیچ کدام اشک را جارى نمى سازد, سوز و آه از نهاد آدمى برنمىآورند, پس چه زبانى مناسب است؟ زبان شعر. بى جهت نیست که در عرفان عملى و اخلاق, عارف, یافته هاى درونى خود را به زبان شعر بیان مى کند.
شاعران پارسى گوى نیز با عشق و ارادتى تمام به اهل بیت: با استفاده از این زبان, مردم را به برپایى مراسم عزادارى تهییج کرده اند. حتى برخى شاعران اهل سنت نیز تحت تإثیر این حادثه عظیم مرثیه هاى سوزناکى سروده اند, در این جا بعضى از این سوگ سروده ها را مرور مى کنیم:
سنایى غزنوى, از سخن سرایان چیره دست و متعهد قرن پنجم هجرى است, او دلباخته اهل بیت بود و در مدح و رثاى آنان اشعار نغز و پرسوزى دارد. یکى از مرثیه هاى او در کتاب ((حدیقه الحقیقه و شریعه الطریقه)) این است:
حبذا کربلا و آن تعظیم وآن تن سربریده در گل و خاک وآن تن سر به خاک غلطیده وآن گزین همه جهان کشته
کز بهشت آورد به خلق نسیم و آن عزیزان به تیغ دلها چاک تن بى سر بسى بیفتاده در گل و خون تنش بیاغشته
وآن چنان ظالمان بدکردار حرمت دین و خاندان رسول
کرده بر ظلم خویشتن اصرار جمله برداشته زجهل و فضول...(3)
در سروده هاى شاعران نامدار قرن چهارم و پنجم, چون ناصر خسرو قبادیانى, قطران تبریزى نیز اشاره هایى به حادثه کربلا شده است, مثلا ناصر خسرو گفته است.
دفتر پیش آر و بخوان حال آنک
شهره ازو شد به جهان کربلاش(4)
یا قطران تبریزى که معاصر با ناصر خسرو است, سروده است:
رفتى ز جهان به تشنگى بیرون
مانند شهید کربلا بودى(5)
عطار نیشابورى نیز در ((منطق الطیر)), اشاره به کربلا کرده است:
آنچه خود بر انبیا رفت از بلا
هیچ کس ندهد نشان در کربلا(6)
مولانا جلال الدین بلخى عارف شوریده اسلامى در دیوان شمس تبریزى خطاب به شهیدان کربلا سروده است:
کجایید اى شهیدان خدایى کجایید اى سبک روحان عاشق کجایید اى زجان و جا, رهیده کجایید اى در زندان شکسته
بلاجویان دشت کربلایى پرنده تر زمرغان هوایى کسى مرعقل را گوید: کجایى؟ بداده وامداران را رهایى
کجایید اى در مخزن گشاده در آن بحرید کاین عالم کف اوست کف دریاست صورتهاى عالم برآ, اى شمس تبریزى زمشرق
کجایید اى نواى بینوایى زمانى بیش دارید آشنایى زکف بگذر, اگر اهل صفایى که اصل اصل اصل هر ضیایى(7)
سیف فرغانى هم که از شاعران اواخر قرن هفتم و اوایل قرن هشتم هجرى و معاصر با ((سعدى)) و حنفى مذهب است در زمره سخنورانى است که در رثاى شهیدان کربلا, شعر سروده و مردم را به اقامه مراسم تعزیت ((کشته کربلا)) و ((گوهر مرتضى)) و ((فرزند رسول)) و زارى و ندبه در این عزا دعوت کرده است. این شاعر اهل سنت, گریه بر امام حسین(ع) را موجب ((نزول باران رحمت)) و ((شست و شوى غبار کدورت)) از دل دانسته است, ابیاتى از مرثیه او را مرور مى کنیم:
اى قوم درین عزا بگریید با این دل مرده, خنده تا چند از خون جگر, سرشک سازید وز معدن دل به اشک چون در با نعمت عافیت به صد چشم دل خسته ماتم حسینید در ماتم او خمش مباشید تا روح که متصل به جسم است بر جور و جفاى آن جماعت اشک از پى چیست تا بریزید در گریه به صد زبان بنالید وزبهر نزول غیث رحمت
برکشته کربلا بگریید امروز در این عزا بگریید بهر دل مصطفى بگریید بر ((گوهر مرتضى)) بگریید بر اهل چنین بلا بگریید اى خسته دلان, هلا بگریید یا نعره زنید و یا بگریید از تن نشود جدا بگریید یک دم ز سر صفا بگریید چشم از پى چیست تا بگریید در پرده به صد نوا بگریید چون ابر , گه دعا بگریید (8)
این مرثیه سرایى براى اهل بیت همیشه در ادب فارسى بوده است اما از قرن نهم به بعد بیشتر شده است.
بابا فغانى از شاعران اوایل قرن دهم هجرى است, وى سوگ سروده اى دارد که آغازش چنین است:
اى رفته در قضاى خدا ماجراى تو اى رفته با دهان و لب تشنه تا ابد
غیر خدا که مى رسد اندر قضاى تو آب حیات در قدم جانفزاى تو...
برخى از شاعران بزرگ, نحوه عزادارى و شور و هیجان مردم در ماتم کشتگان کربلا را در دیوان خود منعکس کرده اند که از نظر تاریخى با اهمیت است; مثلا مولوى در ((مثنوى)) مى گوید:
روز عاشورا همه اهل حلب گرد آید مرد و زن, جمعى عظیم تا به شب نوحه کنند اندر بکا بشمرند آن ظلمها وامتهان(9) از غریو و نعره ها در سرگذشت
باب انطاکیه اندر تا به شب ماتم آن خاندان دارد مقیم شیعه عاشورا براى کربلا کز یزید و شمر, دیدآن خاندان پر همى گردد همه صحرا و دشت...(10)
سوزناکترین مرثیه را محتشم کاشانى سرود و قدرت و مهارت خود را در این مورد نشان داد.
گویندگان دوره بازگشت ادبى چون وصال, صباحى بیدگلى, ملک الشعراى بهار و شاعران دیگر, ترکیب بندهاى بسیار فصیح و سوزناکى در ذکر شهادت و شرح مصیبت حضرت سیدالشهدا(ع) به استقبال از ترکیب بند محتشم سرودند اما ترکیب بند محتشم کاشانى رواج بیشترى یافت و زمزمه اهل حال شد. اکنون که افزون از چهار صد سال از سرایش این مرثیه مى گذرد, سوز و آه خود را همچنان حفظ کرده و نقش تمام کتیبه هاى پارچه اى بر در و دیوار تکایا و عزاخانه هاست.
محتشم در بند اول ترکیب بند خود, تصویر گویا و زنده اى از شور و هیجان امواج انسانى در آغاز محرم که از هر کوى و برزن مى جوشند, در پیش روى خواننده شعر خود مى گذارد و فضاى نوحه و ماتمى که از زمین تا عرش اعظم را پوشانده استادانه ترسیم مى کند:
باز این چه شورش است که در خلق عالمست باز این چه رستخیز عظیم است کز زمین این صبح تیره باز دمید از کجا کزو گویا طلوع مى کند از مغرب آفتاب گرخوانمش قیامت دنیا بعید نیست در بارگاه قدس که جاى ملال نیست جن و ملک بر آدمیان نوحه مى کنند خورشید آسمان و زمین نور مشرقین
باز این چه نوحه و چه عزا و چه ماتمست بى نفخ صور خاسته تا عرش اعظم است کار جهان و خلق جهان جمله درهم است کاشوب در تمامى ذرات عالم است این رستخیز عام که نامش محرم است سرهاى قدسیان همه بر زانوى غم است گویا عزاى اشرف اولاد آدم است پرورده کنار رسول خدا حسین
محتشم در قسمتهاى دیگر این ((نظم گریه خیز)) و ((شعر خون چکان)) خود, خواننده را به صحنه هاى جانگداز کربلا, نزدیک مى کند, گویى که با چشمهاى خود آنها را مى بیند; مثلا آن زمان که یزیدیان تصمیم گرفتند اهل بیت و زنان و کودکان را بر کشتگان عبور دهند, ناگاه چشم زینب(س) بر پیکر پاره پاره شده امام حسین(ع) افتاد, چه کند, چه بگوید, با که بگوید؟ محتشم در فرازى از بند هشتم شعر خود, این صحنه را این گونه به تصویر مى کشد:
ناگاه چشم دختر زهرا در آن میان بى اختیار نعره هذا حسین ازو پس با زبان پر گله آن بضعه الرسول این کشته فتاده به هامون حسین توست این نخل تر کز آتش جان سوز تشنگى این ماهى فتاده به دریاى خون که هست
بر پیکر شریف امام زمان فتاد سر زد چنان که آتش ازو در جهان فتاد رو بر مدینه کرد که یا ایها الرسول وین صید دست وپا زده در خون حسین توست دود از زمین رسانده به گردون حسین توست زخم از ستاره بر تنش افزون حسین توست
سپس زینب مظلوم(س) در شدت غریبى و بى کسى مادرش حضرت زهرا(س) را صدا مى کند و مى گوید:
اى مونس شکسته دلان حال ما ببین اولاد خویش را که شفیعان محشرند تن هاى کشتگان همه در خاک و خون نگر
ما را غریب و بى کس و بىآشنا ببین در ورطه عقوبت اهل جفا ببین سرهاى سروران همه بر نیزه ها ببین...(11)
آرى ما در این شعر فقط وزن و قافیه و عوامل موسیقایى کلام را نمى بینیم بلکه پیوند عمیق شاعر را با این حادثه مشاهده مى کنیم گویى که با سرشک دیدگانش آن را نبشته است.
شاعر دیگر, حاجى سلیمان صباحى بیدگلى از شعراى سده دوازدهم و اوایل سده سیزدهم هجرى است. تخلص او ((صباحى)) و از مردم ((بیدگل)) کاشان است و در عصر امراى زندیه مى زیسته است. وى نیز ترکیب بندى در مرثیه حضرت اباعبدالله الحسین(ع) ساخته است. بنداول مرثیه اش با این بیت آغاز مى شود:
افتاد شامگه به کنار افق نگون
خور چون سر بریده از این طشت واژگون...
مرثیه سراى دیگر, در قرن سیزدهم وصال شیرازى است. وى شاعر توانایى بوده و دوازده هزار شعر از غزل و قصیده و مثنوى ساخته است. مرثیه هاى شورانگیز وصال, که به سبک و روش محتشم کاشانى سروده شده, بر شهرت ادبى او افزوده است. مرثیه وصال در سوگ سالار شهیدان این گونه آغاز مى شود:
این جامه سیاه فلک در عزاى کیست
وین جیب چاک گشته صبح از براى کیست...
میرزا حبیب شیرازى متخلص به ((قاآنى)) (متوفاى 1270 هـ.ق) شاعر مشهور دیگرى است که در مصیبت حضرت اباعبدالله الحسین(ع) شعر سروده است. بیتهاى آغازین مرثیه او این گونه است:
بارد چه؟ دیده, چه سان؟روزوشب, چرا؟ نامش که بد؟ حسین, از نژاد که؟ از على چون شد؟ شهید, شد به کجا؟ دشت ماریه شب کشته شد؟ نه, روز, چه هنگام؟ وقت ظهر سیراب کشته شد؟ نه, کس آبش نداد؟ داد مظلوم شد شهید؟ بلى, جرم داشت؟ نه
از غم, کدام غم؟ غم سلطان اولیا مامش که بود؟ فاطمه, جدش که؟ مصطفى کى؟ عاشر محرم, پنهان؟ نه, بر ملا شد از گلو بریده سرش؟ نى نى از قفا که؟ شمر, از چه چشمه؟ زسرچشمه فنا کارش چه بد؟ هدایت, یارش که بد؟ خدا(12)
ملک الشعراى بهار (میرزا محمد تقى) نیز در سوگ شهیدان عشق, این مرثیه را سروده است:
اى فلک آل على را زوطن آواره کردى تاختى از وادى ایمن, غزالان حرم را چشم پاک شیرمردان را نمودى پاره پاره
زان سپس در کربلا شان بردى و بیچاره کردى پس اسیر پنجه گرگان آدمخواره کردى هم دل شیر خدا را زین مصیبت پاره کردى...
علامه محمد اقبال لاهورى, اندیشمند بزرگ اسلامى, در رثاى امام عاشقان سروده است:
آن امام عاشقان پور بتول بر زمین کربلا بارید و رفت تا قیامت قطع استبداد کرد
سرو آزادى زبستان رسول لاله در ویرانه ها کارید و رفت موج خون او, چمن ایجاد کرد
از معاصران نیز سرآمد غزل سرایان, سید محمد حسین بهجت تبریزى, متخلص به ((شهریار)) سوزناکانه سروده است:
شیعیان دیگر هواى نینوا دارد حسین از حریم کعبه جدش به اشکى شست دست
روى دل با کاروان کربلا دارد حسین مروه پشت سر نهاد اما صفا دارد حسین(13)
یکى از شاعران پرسوز, مرحوم حجه الاسلام نیر تبریزى است که اشعار زیادى در ماتم شهیدان کربلا سروده است:
اى زداغ تو روان خون دل از دیده حور
بى تو عالم همه ماتمکده تا نفخه صور
با شروع انقلاب اسلامى, فرزندان خمینى با اقتدا به حماسه حسینى, صحنه هایى شگفت از حماسه و شهادت و ایثار آفریدند و شاعران متعهد نیز, که برخى خود از نزدیک نقش آفرین حماسه ها بودند و در جبهه هاى نبرد, حضور فعال داشتند, اشعار ماندگارى در رثاى مقتداى شهیدان, حضرت اباعبدالله الحسین(ع) سرودند. شرح و بسط این قسمت از مرثیه سرایى در ادب فارسى معاصر, فرصتى فراختر مى طلبد که امید است در مجالى دیگر بدان پرداخته شود. یکى از آنها شعر بلندى است با نام ((خط خون)) از سید على موسوى گرمارودى در قالب نو, فرازى از آن را در آغاز همین مقاله خواندیم و اینک فرازى دیگر از آن را در پایان مى خوانیم:
نام تو, خواب را بر هم مى زند
آب را توفان مى کند
کلامت قانون است
خرد در مصاف تو جنون
تنها واژه تو خون است; خون
اى خدا گون
مرگ در پنجه تو
زبون تر از مگسى است
که کودکان به شیطنت در مشت مى گیرند
و یزید, بهانه اى,
دستمال کثیفى
که خلط ستم را در آن تف کرده اى
و در زباله تاریخ افکندى
یزید کلمه نبود
دروغ بود
زالویى درشت
که اکسیژن هوا را مى مکید
مخنثى که تهمت مردى بود
بوزینه اى با گناهى درشت
((سرقت نام انسان))
و سلام بر تو
که مظلومترینى
نه از آن جهت که عطشانت شهید کردند
بل از این رو که دشمنت این است.
1 ) موسوى گرمارودى, خط خون.
2 ) فصلت (41) آیه30.
3 ) حدیقه الحقیقه و شریعه الطریقه, سنائى غزنوى, تصحیح مدرس رضوى, چاپ اول: (تهران, انتشارات دانشگاه تهران,1359) ص270.
4 ) دیوان ناصر خسرو.
5 ) دیوان قطران تبریزى.
6 ) منطق الطیر, ص159.
7 ) گزیده غزلیات شمس تبریزى, دکتر محمد رضا شفیعى کدکنى, (چاپ ششم, تهران: شرکت سهامى کتابهاى جیبى, 1365) ص523.
8 ) ذبیح الله صفا, تاریخ ادبیات, ج3, ص623.
9 ) خوارى.
10 ) مثنوى, دفتر ششم.
11 ) دیوان محتشم کاشانى.
12 ) دیوان حکیم قاآنى شیرازى.
13 ) دیوان شهریار.
 |
پایگاه حجت ابن الحسن العسکری عج مسجد ابوذر